Ooit leefde in Europa de auroch, een uitgestorven oerrund. Nazi-topman Hermann Göring wilde het terugfokken, zodat de Duitsers er als echte Germanen op konden jagen. De opdracht daarvoor ging naar zoöloog Lutz Heck, die een ‘heckrund’ in elkaar knutselde.

Nu zouden ze toch wat beleven… Op Schorfheide in Brandenburg waande Hitlers tweede man Hermann Göring zich de koning van het bos. Tussen de bomen had hij een protserig jachtkasteel laten neerzetten: de Carinhal, vernoemd naar zijn eerste, vroeg overleden Zweedse vrouw. Van daaruit konden vooraanstaande nazi’s op jacht naar ‘typisch Duitse’ en ook meer exotische uitgezette dieren, zoals de moeflon, de bever, en zelfs de Scandinavische eland. In de hoedanigheid van Reichsjägermeister, Reichsforstmeister en Oberste Beauftragte für den Naturschutz had Göring tevens de ambitie om een Germaans oerrund terug te fokken door grote grazers van heinde en verre met elkaar te laten kruisen.

Het was 1934, en de ambassadeurs van Frankrijk, Engeland en Amerika gaven toen nog acte de présence. Göring had een stier uit Canada laten overkomen, die hij in Schorfheide wilde loslaten op een kudde bizonkoeien. De mondiale diplomatie mocht toekijken. Fiks te laat kwam Göring aan in zijn open sportwagen, als een filmster, en sprak de internationale gasten toe. Hij doopte de stier ‘Iwan de Verschrikkelijke’ en verheugde zich op het aanstaande schouwspel. Zwetend stonden de ambassadeurs op een kluitje in het bos. En toen ging de box van ‘Iwan’ open. Maar de Teutoonse wellust viel tegen. Er gebeurde überhaupt weinig. De stier schuifelde onwennig naar zijn nieuwe Duitse habitat, wierp een lome, ongeïnteresseerde blik op het vrouwelijke schoon, en probeerde – tot afgrijzen van Göring en verwarring van zijn gasten – weer terug te kruipen in zijn box.